Bizken ben oldum..

Ben doğduğumda annem babam ve ben bir aileydik.
Bizdik..
Sonra büyüdüm, ben oldum.

Okula başladığımda bir sınıftık, okulduk.
Bizdik...
Sonra mezun oldum, ben oldum.

Üniversite sınavına girecek gençlerdik, ders çalıştık yetmedi dershanelere gittik.
Bizdik...
Sonra sınava tek başıma girdim, ben oldum.

Üniversite de okuyan körpecik zihinlerdik hepimiz bir mesleği öğrenmeyi denedik.
Bizdik...
Sonra üniversite bitti, ben oldum.

Sonra üniversiteyi bitirmiş iş arayan bir grup gençdik. Umutlarımız, hayallerimiz dahası kendimize güvenimiz vardı.
Bizdik...
Sonra ben iş buldum diğerleri bulamadi, ben oldum

İşe yeni başlamış hevesli ve çalışkan bir grup kişiydik,
bizdik.
Sonra ben başka bir iş bulup ayrıldım, ben oldum.
Okul bitmiş çalışıyor evlenme çağında bir grup genç kız idik.
Bizdik.
Sonra ben evlendim. Ben değil bir başka biz oldum.

Sonra ülkemde çoğunluk saydığımız insanların istemediği bir takım siyasi gelişmeler oldu.. bizdik.
Oy sandığı ile baş başa kalınca, ben oldum.
Sonra çoğunluk sandığımız insanların aslında azınlık, siyasi ve yaşamsal değişiklikleri talep edenlerin çoğunluk olduğunu anladık.. Paniğe kapıldık.
Bizdik..
Sonra bu ülke o noktaya gelirse ben bu ülkede yaşayamam fikrine kapıldım.
Ben oldum.

Ben bizi biz sanırken aslinda sadece ben olduğumu anladım. Kızıyorum şimdi yaşananlara “ben” kızıyorum, “biz” kızıyoruz.

Şimdi kendime “ben ne yapabilirim”i söyleyecek ve beni biz yapacak bir lider ariyorum.
Var mı?

Yoksa onu da mı ben bulmalıyım?
Herşeyi devletten beklemek olmuyor..

13.Şubat.2008